ADI GİBİ NURLU, KUTLUYDU CUMA
Sürgit bir tebessüm vardı yüzünde
Ne eksik ne fazla, yoktu sözünde
Umutlar yeşildi, o pak özünde
Adı gibi nurlu, kutluydu Cuma
Ufuktaki şemsi; BİLGE AYBÜKE
RECEP ALP; CAN ARSLAN; muhafız Türk’e
Nöbet AHMET’tedir; gözcüdür mülke
Çok güzel halefler bıraktı CUMA
O yıkılmaz kale, o çölde vaha
Yürek yarısıydı; eşi Sebiha
Emsali çok azdır; gelmez bir daha
Yâri yarda koyup göçtü CUMA
Göğsünde Türk’ün cevheri vardı
Turan ülküsünü sevdayla kardı
Rab, çok erken, onu yanına aldı
İnşallah; Firdevs’e uçtu CUMA
Hasret yükü ağır, şimdi zordayız
Öyle bir ateş ki; cümle kordayız
Biz de sıradayız; biz de yoldayız
Nöbeti devredip gitti CUMA
Canfer BALÇIK