Göçmen kuşlar ardında filizlenir kâinat,
Şehrin isyanı olur al kanımın karası...
Bir kenar mahallede, şehrin bağrına inat
Nereye omuz versem, sırtımda kör bir bıçak;
Dediler devran böyle, düşle gerçek arası
Kanma her gördüğüne; otu çek, köküne bak:
Bu gurup doruğunun renkleri de yoruldu,
Buruldu yüreğinden dolunay paslanınca;
Erlik kimden armağan, utku kimden soruldu,
Afşar oğlu Alparslan dağlara yaslanınca...
Sahi kim benim kadar celladını çağırır,
O kimdir aman verir, mağrur münadisine;
Hangi yürek bağrında tuttuğuyla bağırır,
Benim kadar azade, yörüngesinde ehil?
Dediler şan devşirdi, bir destan vadisine
Bak işte nağmelendi, gün emziren bir sahil:
Bir deniz uzaklarda öz yurdunu soludu,
Martılar kanatlandı rüzgârla süslenince;
Şahlandı yüğrük atlar, gökçek kurtlar uludu,
Afşar oğlu Alparslan meydanda seslenince...
Kuşanır umudunu bir avare her sabah;
Gecesini erlerim, tuğlarım gündüzünü...
Üstüme doğru gelse, küstahlaşsa her cenah
İlişemez seyrime ne soysuz ne de arsız...
Dediler ayrık sardı, bu bahçenin düzünü
Lakin asla geçmedi, eşiğimizden hırsız:
Günlemiş yaylalarda göğüslere od vurdu,
Yağmur, bir kartal gibi toprağa saldırınca;
Çayır çimen yeşerdi, ağaç oğula durdu,
Afşar oğlu Alparslan elini kaldırınca...
Bu yol güzellik yolu, edeple sırılsıklam,
Ne gam, millet uğruna ölüm olsa ucunda...
Tohum deli, toprak uz, yağar Tanrı’dan ilham
Bölük bölük geçtikçe koç yiğitler bezminden;
Dediler er bilindi, uğraşıyla acunda
At bindi, pusat tuttu, göğü tutan azminden:
Esrik duran tan yeri besmeleyle yoğruldu,
Yele yakmış yılkılar, yenice terleyince;
Davlumbazlar vuruldu, saçlı tuğlar doğruldu,
Afşar oğlu Alparslan yurdunu birleyince...
31 Mart 2014, Gaziantep