-Anadolu’nun şehit analarına-
Tamda bütün hikâyeleri böyle başlar:
“Eledim eledim höllük eledim
Aynalı beşikte canan bebek beledim
Büyüttümbesledim asker eyledim
Gittide gelmedi hey canan buna ne çare”türküsünün devamıdır gerisi…
Türk çocuğu sünnette erkek, askerde adam sınıfına dâhil olur.
Askerlik,Türklükte “ölürsem şehit, kalırsam gazi” inancıdır.
İnsan,“Her canlı ölümü mutlaka tadacaktır.” hükmünce yaşar, yaşayacağını.
Dünyanın göz diktiği bir ülkede yaşıyorsanız…
Askeriniz ve polisiniz daima diri ve mücehhez olmak zorundadır.
Bu toprağın askeri de polisi de vatanın gariban yiğitlerinden oluşur hep.
Geri kalanın kimi bedelli yapar kimi torpilli…
Dolayısıyla cephede vuruşan da terörle cebelleşen de Anadolu’nun kavruk çocuklarıdır.
Yiğit ve kavruk çocuklar…
Derler ki “Yiğidi ya gam öldürür ya gurbet.”
Bir ayrılık, bir yoksulluk, bir ölümdür adama koyan…
Ekmek ve alın teri kutsal…
Askerlik ise vatani görev!
Yiğit ve kavruk çocuklar için, ha maden ocağıdır ter dökerken altında kaldığı hakarlı dağdaki kör mayın…
Nöbette türküler mırıldanır.
O dağların zirvesi buz ve pustur, kurşun sesine dellenir.
Gece ayaz üstüne üstüne gelir.
Mansur gibi gerilir, dardadır
Vatander, millet der, bayrak der…
Bir tezkeredir delikanlıyı adam yapacak olan…
Hazırlarlar,kınalarlar, davulla zurnayla yollamışlardır çünkü…
Dilde bir hasret: “Kapıldım bir hayale,
Sevmekten düştüm bu hâle…”
Döner gelirse ya nişanlanır ya gurbette bir işe girer…
Girebilirse…
Bu toprağın hayını da kahpesi de boldur ya…
Cenneti cehenneme çevirir soysuzlar…
Kahpe pusularda, kahpe mayınlarda yiğitleri dönülmez yollara gönderir felek…
Dayanılmaz…
Bir ayrılık, bir yoksulluk, bir ölüm…
Acı haberi tabutundan tez gelir garibe…
Geride kalanın boğazında kocaman bir yumruk…
Albayrağa sarılı bir tabut bir saatlik tören…
“Şehitler ölmez! Vatan bölünmez!”
Eşe dosta maaş, kardeşe iştir bir yiğidin toprağa düşüşü…
Bağırır sesi çıkmaz…
Ağlar gözyaşı akmaz…
Kışın kömür sobasının başında tir tir titretir hasret…
Giden gelmez…
Bakmayın“Şehitler ölmez!” dediklerine…
Anasına sorun bakalım neler ölmüş evde?
Sorun anasına, neleri çalıp götürmüşler hayattan?
Sorun…
Kimi asker yolu bekler, günü güne ekler…
Duvarları sıvasız evlere düşer acılar hep
Bir gün birileri çıkagelirler…
Vatan sağ olsun der geçer…
Sağ olsun da…
Şu bir göz evceğize nasıl sığar bunca acı, bilmezler…
Üç beş gün sonra bir başına kalakalırsın duvardaki fotoğrafla.
Kırık dökük bir otomobil evin önünde…
Arka camında “O şimdi asker.” yazar hep…
Ne zaman dönecek o anne?
Komşu evde camda bir kız yol bekler hep…
O giderken “Ağlama, bir gün döner.” demişlerdi, al bayrağa sarılı döndü o kavrukgenç…
En çok bayramlarda koyar adama ölüm…
Dönüşü olmayan yollara düşenler gelmez bayramlaşmaya…
Üstünde kara toprak, baş ucunda bir al bayrak…
Kurşunlanan beden değil bir ananın ümitleridir hâlbuki…
Viran olur ev bark…
Bir ayrılık, bir yoksulluk, bir ölüm yıkar garibi…
Küçük kıyametin koptuğu andır işte…
“Cennetin anaların ayakları altında olması” da bundandır!
Yinede vatan sağ olsun…
Sağ olsun da anasına bir sor hele, şehitler ölüyor muymuş?
Bir sor, sorabilirsen!