Daha birkaç gün önce konuşmuştuk. Ren Nehri’nin üzerindeki köprüden geçiyordum. Nerede olduğumu söyledim beraberce gülüştük. Senin bir köprü hikâyen ve eski bir aşkını hatırlamıştık. Ne kadar da genç yüreğin vardı abiciğim!
Ne zaman Bakü’ye gelsem ilk arayan sen olurdun! Her gün aramazsan rahatsız olurdum. Bunu bildiğin için her gün arardın, kısa da olsa şakalaşır, gülüşürdük. Bazen ikimiz birlikte bir yere davet edilirdik. Huysuzluğun tutar ya gelmez ya da gelir hiç kimseye haber vermeden davetten çıkar giderdin. Üzülürdüm ama sana kızamazdım. Yüzündeki o çocuksu ifade, gözlerindeki samimi gülüş bütün kızgınlığımı alır götürürdü.
Azerbaycan’ nın Salyan bölgesindendin. Belki de bu nedenle büyük Türkçü ve Turancı Ali Bey Hüseyinzade’ye özel bir sevgin ve saygın vardı.
İstanbul’dayken gitmiş onun çocuklarını bulmuş, onlarla röportajlar yapmış, resimlerini çekmiştin. Bu büyük bir gazetecilik başarısıydı. Ama böyle olaylara kıymet veren kimdi ki abiciğim?