Ölü bir dünyada mı yaşıyoruz?
Dünya için bir genelleme yapmadan önce kendimize döndüğümüzde, Türkiye'deki durumu ölmekten ziyade çürüme olarak tanımlamak gerekiyor belki de…
Yalanın, sahtekârlığın, bencilliğin arttığı; millî şuurun neredeyse yok olduğu, insanların neden yaşadıklarını bilmedikleri; terörün, buna karşı verilen şehitlerin çok normal karşılandığı bir ortam...
Her gün verdiğimiz şehitlere karşın şuursuz bir propaganda makinesi ile uyutulan toplum…
Bir yanda “Ada Konseyi” (!) diğer yanda şehit ailesinin gözyaşı...
Bir yanda talip beğenmeyen bir adam, diğer yanda iftar çadırından kovulan Suriyeli çocuk...
Bir yanda hurafelerle cebini para dolduran hocalar, diğer yanda söylenen her şeyi gerçek sanan bir halk...
Bir ülkü adamı Abdürrahim Karakoç'u anıyoruz, işte böyle bir ortamda.
"Ölü dünya dirilmeyi bekliyor." diyen Karakoç, kendini şöyle anlatıyor:
“Ebedî kudretin tek sahibinden alınan emir üzerine 7 Nisan 1932 tarihinde dünyaya gelmişim. Çocukluğum şöyle böyle geçti. Kıt imkânlara, kıtlık yıllarına rağmen hâlâ o günleri özlerim. Birçok kimseye o yılları anlatsam, 'Özlenecek neresi var? ' diyebilirler, ama ben hep çocukluk yıllarımı sevdim. Şiir yazmaya küçük yaşlarda başladım. Zaten bizim oralarda her genç şiir yazar. Bu tutku, başka bir meşgalenin veya işin olmayışından kaynaklanıyor gibime geliyor. Ben de avareydim, boşluğumu şiirle doldurmaya çalıştım. Benimle şiire başlayanlar yalnızlıktan, yardımsızlıktan dökülüp gittiler. Bana gelince: Sağ olsunlar, iktidarların ve muhalefetin iri kıyım politikacıları, ihtilal cuntacıları, 'bilimsel' cüppeliler, entelektüel züppeler, millî soyguncular, sosyete parazitleri, sermaye sülükleri, zulüm işkence makineleri, adalet katleden hukukçular, dalkavuklar, üçkâğıtçılar vs. hep bana yardımcı oldular. Şiir malzememi veren onlar, öfkemi bileyen onlar oldular. Yardımlarını inkâr etmiyorum, fakat teşekkür de etmiyorum. Dinsizlerin değil, din düşmanlarının, yani İslam düşmanlarının da az yardımı olmadı. Bir bakıma dinî duygularımın kuvvetlenmesine vesile oldular. En uygun zamanda yaşadığıma inanıyorum. Yardımcılarım (!) var oldukları sürece yazmaya devam edeceğim. Allah (CC) kısmet ederse...”
Abdürrahim Karakoç'a şiir yazdıran ve ona malzeme verenlerin bire bir benzerleri şu anda da etrafımızı sarmış değiller mi?
Sanki dönüp dolaşıp aynı şeyleri yaşıyoruz.
Ancak her şeye rağmen ümidimiz yitirmiyoruz.
Tıpkı rahmetli büyük şair Abdürrahim Karakoç gibi.
Gençliğe Mesaj
Yiğidim, aslanım, ha gayret eyle
Gaflet üstümüzde kalmasın böyle
İmanla yatıp kalk, ihlasla söyle
Kutlu mesaj verilmeyi bekliyor
Ölü dünya dirilmeyi bekliyor.
Maveradan aşk iksiri sağ gayrı
Ellerinde şekillensin çağ gayrı
Rahmet olup yüreklere yağ gayrı
Çekirdekler yarılmayı bekliyor
Ölü dünya dirilmeyi bekliyor.
Her yerde insanlar izana hasret
Şehirler, semalar ezana hasret
Kâinat ilâhî düzene hasret
Saf kozalar örülmeyi bekliyor
Ölü dünya dirilmeyi bekliyor.
Nedendir bu uyku, bu zillet neden?
Hüzün yumağıdır mezarda deden
Mağripten maşrığa tek ruh, tek beden
Yay misali gerilmeyi bekliyor
Ölü dünya dirilmeyi bekliyor.
Sendedir mayası, özü İslâm’ın
Sendedir kulağı, gözü İslâm’ın
Gülsün, yeter artık, yüzü İslâm’ın
Kelepçeler kırılmayı bekliyor
Ölü dünya dirilmeyi bekliyor.
Tevhit aşkı gönülleri yaksın hey!
Zulüm ölsün, hak ayağa kalksın hey!
Gürül gürül, nurdan çaylar aksın hey!
Kirli sular durulmayı bekliyor
Ölü dünya dirilmeyi bekliyor.
Bizi bekler esir olmuş ülkeler
Bizi bekler yetim kalmış ülkeler
“İmdat! ” diye haber salmış ülkeler
Boş mabetler girilmeyi bekliyor
Ölü dünya dirilmeyi bekliyor
Yanar Bosna-Hersek, Karabağ, Keşmir
Sonra Kıbrıs, Lübnan sayamam bir bir
Aklıma Abhazya, Urumçi gelir
Türk birliği kurulmayı bekliyor
Ölü dünya dirilmeyi bekliyor.
Kolayı var be yiğidim, kolayı
Kaynağında bastırmalı olayı
Hazırlayın kürek, kazma, malayı
İslâm harcı karılmayı bekliyor
Ölü dünya dirilmeyi bekliyor.
Nizamıâleme içten talip ol
Kızılelma neredeyse ara bul
Bağlamasın seni şöhret, para pul
Hesaplar var, sorulmayı bekliyor
Ölü dünya dirilmeyi bekliyor.
Üzerimize atılan ölü toprağından umarım en yakın zamanda kurtuluruz.
Millet olarak Bilge Kağan’ın şu cümlesini de sık sık hatırlamamız lazım:
“Ey Türk! Titre ve kendine dön!”
7 Haziran 2012'de Hakk'a yürüyen “bir güzel ülkü adamı” Abdürrahim Karakoç’u saygı ve rahmetle anıyoruz. Allah, Türk-İslam davasına verdiği hizmetlerden razı olsun...