Okunma
298
Gökhan SUBAŞI
Her insanın bir hayali vardır. Benim hayalim ise Cuma Ağca olmaktı... Herkes içini dökmek ister giden dostun, kardeşin, sırdaşın, ağabeyin ve babanın ardından. Ben çok beceremem süslü sözler etmeyi, lakin söz konusu Cuma abim olunca yutkunarak bile olsa yazmak istedim. Yıl 1999, Kars’ta traktör üstünde hayal kurarken Ankara’ya gelmem için telkinde bulunan “Param yok, işim yok” dediğimde, çocuklarının rızkından kesip (eşinin maaşından alıp) bana para yollayan, Ankara’ya indiğim an iş, araba verip “Hadi buyur hayallerine buradan başla” diyen, herkesin sırtını döndüğü, selam vermeye korktuğu zamanlarda bana güvenen, her daim sırtımı yasladığım dağ... Şu an iyi bir işim, güzel bir ailem varsa, bu işin mimarı güzel adam... En son iki ay önce eşimle yanına gittiğimde, “İşine bak, ailene ve davana sahip çık, dostlarını ihmal etme” diye tembihlemişti. Ayrılırken de hiç bir sebebi yokken helalleşmiştik. Ah be abi, yaktın içimizi… Mekânın Cennet olsun.